وبلاگ ادبستان ؛عقیل پورخلیلی

در حق من هرکه خواهد هر چه گوید گو بگوی / من نخواهم داشت دست از دامن دلدار خویش

وبلاگ ادبستان ؛عقیل پورخلیلی

در حق من هرکه خواهد هر چه گوید گو بگوی / من نخواهم داشت دست از دامن دلدار خویش

قناعت !!!

* حکایت زیر از بوستان ، داستان گربه ای است که در خانه ی پیرزنی به سختی شکم خود را سیر می کرد . روزی تصمیم گرفت به خانه ی امیری برود . غلامان سلطان گربه را با تیر زدند و در حالی که خون از بدنش می چکید با خود می گفت : همان بهتر که در خانه ی پیرزن و کنج خانه ی او موش شکار کنم و هوس خوردن غذاهای چرب و آماده را در خانه ی سلطان از سر خود بیرون نمایم .

** اگر انسان به دوشاب و شیره ی خود قانع باشد ، نیاز نیست به خاطر خوردن عسل خود را گرفتار نیش زنبور نماید .


یکی گربه در خانه ی زال بود    

که برگشته احوال و بدحال بود

دوان شد به مهمان سرای امیر    

غلامان سلطان زدندش به تیر

چکان خونش از استخوان می دوید    

همی گفت و از هول جان می دوید

اگر جَستم از دست این تیرزن    

من و موش و ویرانه ی پیرزن

نیرزد عسل جان من زخم نیش    

قناعت نکوتر به دوشاب خویش

خداوند از آن بنده خرسند نیست    

که راضی به قِسم خداوند نیست

صورت و ظرایف هنری در شعر حافظ ( ایهام تناسب ) ( 2 )

نبندی زان میان طرفی کمروار / اگر خود را ببینی در میانه


در بیت مورد نظر کلمات « طرف بستن » و « میان » و « میانه » دارای ایهام تناسب هستند :

* معنی مختلف « طرف بستن » :

1- سود بردن ؛ یعنی اگر خود را در میان ببینی ( خوپرست باشی و هستی خود را فراموش نکنی ) دیگر همانند کمربند از کمر معشوق سودی نخواهی برد .( نمی توانی به وصال معشوق برسی . )


2- « طرف » به معنی « کمربند » با واژه های « میان » و « میانه » ( = کمر ) و « بستن » و « کمر » تناسب معنایی دارد .


3- « طرف » به معنی « چشم » و « نگاه از گوشه ی چشم » با واژه ی « ببینی » در مصرع دوم پیوند معنایی دارد .


* معانی مختلف « میان » و «‌ میانه » :

1- بین      2- کمر


( گمشده ی لب دریا ؛ دکتر تقی پورنامداریان ؛ ص 115 )

pictures


اگرعلاقه مند به جلوه های طبیعت و عکس های زیبا مخصوصاً از مناطق ییلاقی تنکابن ( مازندران ) هستید  ،‌ لطفاً از وبلاگ زیر نیز بازدید کنید  :


www.laktarashan.blogsky.com


شعری از « سید مصطفی ارشاد نیا » ( فریاد نیشابوری )


اگرچه از نظرم سال هاست پنهانی     

در این سیاهی مطلق تو نورافشانی

                            بیا به چهره ی افسرده ام نگاهی کن

                            که باز در دل من عشق را برویانی

تمام بود و نبودم گرفته رنگ خزان

فقط تویی که مرا باز می شکوفانی

                           تو با دو چشم سیاهت هنوز هم ای عشق

                           به زخم های دل من نمک می افشانی

ببند بال و پرم را که آرزو دارم

میان دست تو باشم اسیر و زندانی

                           به قبله گاه نگاه تو سجده خواهم برد

                           اگرچه قابل چشمت مرا نمی دانی

مرا به حرمت اردیبهشت چشمانت

بخوان به باغ غزل های خود به مهمانی

                           در این کویر عطشناک می زنم فریاد

                           بهار ناز دلم ، ای همیشه بارانی !