غزل « هنوز » از مرحوم « سیمین بهبهانی »

رفتم امّا دل من مانده بر ِ دوست هنوز

می برم جسمی و ، جان در گرو اوست هنوز

هرچه او خواست ، همان خواست دلم بی کم و کاست

گرچه راضی نشد از من دل آن دوست هنوز

گرچه با دوری ِ او زندگیم نیست ولی

یاد او می دَمَدَم جان به رگ و پوست هنوز

بر سر و سینه ی من بوسه ی گرمش گل کرد

جان ِ حسرت زده زان خاطره خوشبوست هنوز

رشته ی مهر و وفا شُکر که از دست نرفت

بر سر و شانه ی من تاری از آن موست هنوز

بکَشَد یا بکُشَد ، هرچه کند دَم نزنم

مرحبا عشق که بازوش به نیروست هنوز

هم مگر دوست عنایت کند و تربیتی

طبع من لاله ی صحرایی ِ خودروست هنوز

با همه زخم که «‌سیمین » به دل از او دارد

می کشد نعره که آرام ِ دلم اوست هنوز ...