مثنوی مولانا - دفتر ششم

در ابتدای دفتر ششم مثنوی نکته جالبی مطرح شده است که هر کس باید وظیفه ی خود را به درستی انجام دهد و به این توجه نکند که مخاطب او سخنش را می پذیرد یا نه ؟ توجه می کند یا نه ؟ همانطوری که پیامبران نیز وظیفه ی خود را که ابلاغ رسالت و آشنا کردن مردم با راه راست بود ، انجام می دادند ؛ تعداد کمی ایمان می آوردند و عده ی کثیر ی از پذیرش حرف حق سرباز می زدند ولی پیامبران از کار خود ناامید نمی شدند .

پس ،

در هر کاری که مشغولی و هر حرفی که می زنی ، به خدا توکل کن ؛ شاید مورد توجه قرار گیرد :

راز جز با رازدان انباز نیست

راز اندر گوش منکر راز نیست

لیک دعوت وارد است از کردگار

با قبول و ناقبول او را چه کار ؟

نوح نهصد سال دعوت می نمود

دم به دم انکار قومش می فزود

هیچ از گفتن عنان واپس کشید ؟

هیچ اندر غار خاموشی خزید ؟

گفت از بانگ و علالای سگان

هیچ واگردد ز راهی کاروان ؟

یا شب مهتاب از غوغای سگ

سست گردد بدر را از سیر و تگ

مه فشاند نور و سگ عوعو کند

هر کسی بر سیرت خود می تند

هر کسی را سیرتی داده قضا

در خور آن گوهرش در ابتلا

چون که نگذارد سگ آن نعره ی سَقَم

من مه ام ، سیران خود را چون هِلَم ؟

چون که سرکه سرکگی افزون کند

پس شکر را واجب افزونی بُوَد

قهر سرکه ، لطف همچون انگبین

کاین دو باشد رکن هر اسکنجبین

انگبین گر پای کم آرد ز خَل

آید آن اسکنجبین اندر خلل

...

زاغ در رز نعره ی زاغان زند

بلبل از آواز خوش کی کم زند ؟

پس خریدار است هر یک را جدا

اندر این بازار یفعل ما یشا

نُقل خارستان غذای آتش است

بوی گل ، قوت دِماغ سرخوش است

گر پلیدی پیش ما رسوا بُوَد

خوک و سگ را شکّر و حلوا بُوَد

گر پلیدان این پلیدی می کنند

آب ها بر پاک کردن می تنند

...

این جهان جنگ است کل چون بنگری

ذرّه با ذرّه چو دین با کافری

( * بدر : ماه    * سَقَم : بیماری . نادرستی  * انگبین : عسل     * خَل : سرکه    * قوت : غذا     

  * دِماغ : مغز و اندیشه  )